“Be careful what you wish for” roep ik weleens. Dat was ik mezelf alleen vergeten te zeggen bij het schrijven van mijn laatste intentie van de maand. De pijn die zich vorige week aandiende had een andere gedaante dan waar ik om gevraagd had, maar daar houdt het leven natuurlijk helemaal geen rekening mee ;-). Ik was op gesprek geweest voor een leuke opdracht, maar ontving helaas een afwijzing. AUW AUW AUW!!
afwijzing doet zeer
Een afwijzing voor een sollicitatie of acquisitiegesprek is veelal niet persoonlijk; er zijn vaak anderen die beter passen. Vraag en aanbod sluiten niet naadloos op elkaar aan. Maar voor de persoon die de afwijzing in ontvangst neemt, kan het wel degelijk als een persoonlijke en alomvattende afwijzing ervaren worden. En zo voelde deze afwijzing voor mij ook.
Vanuit mijn beroep als coach ben ik vanuit de theorie op de hoogte van tips en trucs om met pijn/afwijzing om te gaan. Maar laat ik heel eerlijk en duidelijk zijn: afwijzing doet zeer, ongeacht de hoeveelheid tips en trucs die je op zak hebt. Daarnaast staat de “social media etalage” vol met succesverhalen; alsof falen niet bestaat. Ik spreek veel mensen die hier last van hebben; het boort een minderwaardig gevoel aan; waar blijft mijn succes, wat doe ik verkeerd? Verder kunnen er nog talloze andere redenen zijn waarom afwijzing zo hard binnenkomt, maar dit is voor wat ik nu wil delen niet relevant.
er komen nog zat kansen
Als je serieus met een intentie aan de slag gaat, komen dingen op je af die aansluiten bij de intentie. Met mijn intentie vers op mijn netvlies, kon ik dus niets anders doen dan erkennen en toelaten dat ik geraakt was door de afwijzing. Aanvankelijk schaamde ik me dat ik er zo door geraakt was, want “er komen nog zat kansen” en “er zijn veel ergere dingen” en “afwijzing hoort er nu eenmaal bij”. Ook vond ik dat ik geen incasseringsvermogen had en dat anderen dit zonder moeite naast zich neer konden leggen. Ik besefte me dat ik door deze gedachtes er niet echt bij bleef, terwijl dat nu juist het doel van mijn oefening was! Mijn hoofd was druk bezig er weer plezier van te maken, terwijl de pijn nog niet verdampt was.
Hoe doe je dat dan, erbij blijven? Mijn manier was om (richting mijn partner) uit te spreken wat er precies door me heen ging en wat ik erbij voelde. Zoals net beschreven eigenlijk. Dat was knap lastig, vooral omdat ik me schaamde voor het gevoel. Maar wat gebeurde er? Ik werd getroost en begrepen en voelde daarna opluchting! Daarnaast kregen we een mooi gesprek over afwijzing en hoe dat bij ons werkt. De vervelende gevoelens verdampten en ik kon daardoor met andere ogen naar de afwijzing kijken en er zelfs van leren. Dat dit “part of the game” is bijvoorbeeld. En dat zaken bespreekbaar maken heel effectief is op vele fronten.
- Wil jij weten hoe zaken bespreekbaar te maken?
- Wil jij leren “erbij te blijven”?
- Wil je ontdekken wat jou weerhoudt om zaken bespreekbaar te maken?
- Wil je je kwetsbaar kunnen opstellen zonder je onveilig te voelen?
Neem contact op voor een vrijblijvende kennismaking! http://www.maakhetbespreekbaar.nu/